In 2020 verscheen mijn opiniestuk in De Standaard over het gebruik van dure en lui-makende schoolboeken in het onderwijs en mijn voorstel om de expertise van alle leerkrachten te bundelen in één “educatieve wikipedia”.

In Samenleving en Politiek schreef ik daarover een iets uitgebreider artikel: “Radicaal kiezen voor Open Onderwijs”. Het was een pleidooi tegen de sluipende, en soms opzichtige, vormen van commercialisering van het onderwijs en voor het gebruik van open modellen in het onderwijs.

Daarop kreeg ik toen vaak de reactie: die schoolboeken zijn juist de voorwaarde om tot kwaliteitsvol onderwijs te komen.

Deze these werd enkele weken geleden (weeral eens) meesterlijk onderuit gehaald door Arjen Lubach in de Avondshow. De analyse was zo raak dat ik er een blogpost aan wijdde. Ook in Nederland groeit het ongenoegen over de commercialisering van het onderwijs en stelt men terechte vragen over de kwaliteit van leerboeken.

En wat lazen we deze ochtend in de krant?
“Zwarte kinderen wonen in armtierig hutje, witte mensen in de stad: stereotiepe beelden in schoolboek lokken verontwaardiging uit” (De Standaard, 21 februari 2024)

Tja, …