Salonsocialist! OK, ik heb al verschillende mensen dit tegen mij horen zeggen en nog meer horen denken. Een gezin van tweeverdieners met elk een managementfunctie. Niet echt het profiel van een sp.a-kiezer. Behoren we niet eerder tot de doelgroep van de N-VA, partij van verzuurde Vlamingen, of de VLD, partij met een ongezonde belastingsfetisj. Of zitten we toch juist?

Ik draag “salonsocialist” graag als geuzennaam. Ondanks de nodige tegenslagen in het verleden, hebben we niets te kort. Helaas is dit voor veel mensen in onze samenleving niet het geval. Mensen die meer willen doen voor de zwakkeren in onze samenleving dan wat liefdadigheid, komen automatisch uit bij het predicaat socialisme: ijveren voor een betere verdeling in onze samenleving.

Liefdadigheid is nodig en nuttig, omdat de overheid in gebreke blijft. Daarnaast doen we aan liefdadigheid uit een vorm van eigen belang: een schuldgevoel afkopen of je hemel verdienen. Altruïsme als de opperste vorm van egoïsme als het ware. Socialist ben je uit overtuiging, daar is bij ons geen enkel eigen belang mee gemoeid. Socialisten wensen structurele oplossingen voor de ongelijkheid, geen aalmoezen.

Ieder kind heeft immers recht op een zorgeloze jeugd, elke zieke heeft recht op gepaste verzorging en niemand wil op zijn oude dag nog moeten werken om de touwtjes aan elkaar te knopen.

Iedereen heeft recht op bescherming bij een tegenslag in het leven. Misschien vindt die tegenslag ons ook op een dag.

Misschien zijn we dan toch socialist uit eigenbelang.