Ergens in 1995 had ik mijn eerste computer met internetverbinding. Dat iconische inbelgeluid! De gewone telefoonlijn was het niet de digitale snelweg waarvoor internet toen reeds versleten werd. Het was zoiets als “slow cooking”, je moest geduld hebben om een resultaat te krijgen. 

In die tijd vernam ik dat de stad Zottegem protesteerde omdat een Nederlands pornobedrijf de domeinnaam zottegem.be gekaapt had. Als gezonde jongeling wilde ik dat wel eens onderzoeken: minutenlang wachten tot die ene onscherpe naaktfoto lijntje voor lijntje te voorschijn getoverd werd. Niet echt iets wat je een “vluggertje” kon noemen. 

Ik denk niet dat dit het internet was waar Paul Otlet in het Interbellum over droomde. 

Niet alleen stad Zottegem was er laat bij: ook veel andere domeinnamen van Belgische instituten en overheden vielen in handen van snelle zakenmannen, die er ofwel een commerciële site van maakten of de domeinnaam voor veel geld door verkochten aan de “slachtoffers” die er niet snel genoeg bij waren om hun eigen domeinnaam te verkrijgen. Toch zou België een zeer belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van het internet. 

Andere anekdote: in 1999 gaf ik voor het eerst mijn e-mailadres door aan studenten in het hoger onderwijs. Ze hoorden het in Keulen donderen, één student had een e-mailadres. Twee jaar later was dat al meer dan de helft. De digitale transitie zou niet meer te stoppen zijn.